((شهريور))

درونم بي تو در يك اتش هولناك مي سوزد 

تمام  ريشه هاي  باورم  نمناك  مي سوزد

مرا هر شب خيال خواب هاي سردو اشفته

چو ققنوسي درون لانهاي غمناک مي سوزد

گذشت و چند روزي بعد تو با خاطراتت هي

نهانم كودكي با چهرهاي خوفناك مي سوزد

ز داغ فرقتت از چشم هايم سيل اشك جاري 

جهاني در شُعاي ديده ام وهمناك مي سوزد 

دران شب هاي شهريور همه ابستن غم شد 

غزلهايي كه درانديشه ام  بيمناك  مي سوزد 

گهي در لا به لاي پيچ و تاب يك شب خرداد 

درونم  اضطراب  مُهلكي  دردناك ميسوزد

مرا  همچون نخ سيگار بهمن  بين  دستانت 

به سراتش كشيدي پيكرم سوزناك مي سوزد

تو ان  نيلاي  باراني كه در  انديشهام  گاهي 

چنان اتشفشان خفته اي خشمناك ميسوزد 

به پايان مي رسد اين روزهايم همچو كابوسي

كه جانم در سكانس صامتي ترسناك ميسوزد 

((غزلياتفرشيدشريفي))

سرودهشدهدرتاريخ 

١٣٩٨/٨/٨

ساعت 

١٢:٣٠شب

((ميلاد))

خالي ترازيك پوچ بيهوده 

جامانده دراحساسي الوده 

ويران شده خشت وجودمن 

معمارييم  از  بيخ  شالوده 

دي رفت ، امد شانزده بهمن

زادروز غمناكم پراز دوده 

هيچكس نميداند چقدارام

خوابيده بخت من چه اسوده

رزم يست بين باور و ترديد

جنگي ميان حذب اين توده

پيچيده در خود بند افكارم 

چون رشته هاي سرد فالوده 

ول كن تمام من، جهانت را 

هركس تو را، يك جورازموده

ميلاد و زادروزت مبارك باد 

اي خسته ، تنهاي خوابالوده

درتاريخ١٣٩٧/١١/١٥

((غزليات فرشيدشريفي))

((ترسيم خيال))

به تصوير قشنگت

دل

ميبندم 

به ان زيبايي لبهاي ارامت  

به يك تشبيه سبز با تو بودنها 

هميشه چشم به چشمان تو بستن ها 

واينگونه خيالم را به شهد چيدن يك  

بوسه از لبهاي زيبايت مي ارايم  

من از افسانه ها  

از ترس ابهام جداي ها  

من از شيرين و فرهادها 

ميان خطت ترسيم خيال وحشت ليلي  

كه اينگونه براي حال مجنونش  

ز شهد جام زهر آلود ناكامي ... 

من از افسانه شيداي شيدايي 

از ان تقدير بي فرجام تنهايي  

از ان چه بار الاها تو به من دادي  

نمي ترسم 

من از بودن ميان باور و ترديد...

مي ترسم 

((فرشيدشريفي)) 

١٧/٥/١٣٩٤

درساعت١:٢٦شب

((حسرتناب))

منو يك پاكت سيگار و دوتا پيك شراب 

همرَهِ غصه و تنهايي و يك نبض سراب

هي نشستيم زديم پيك به پيك خنديديم 

تا به جايي رسيديم ، شديم مست وخراب

لحظه اي غصه به تنگ امد و با لهن عجيب 

داد و اي داد كه ما را به تو بيچاره چه كار  

خنده  مستي  غم  با  كمي اندوه و  غبار 

نظري كرد به چشمي كه شده خيسو  پُرآب 

ناگهان از پس غم بغض پديدار شد و گفت 

حال اين لحظه خود را نسپاريد  به جواب  

ما همه زاده ي عشقي مو غم حجر نگار 

بزنيد بر سر اين  چنگ و  ني و تار و رباب 

همه گفتيم ، شنيديم و كمي خنديديم  

تا كه مستي پريد از سرمان بعد يه خواب  

چشم وا كردم و ديدم به خودم امده ام  

باز من  ماندم و  تنهايي  و يك حسرت ناب  

((غزليات فرشيدشريفي))

٩٧/٤/١٣

ساعت٩:٠٠شب

((ريخت به هم ))

دل من بي تو  دراين  ثانيه ها ريخت به هم 

رفتي  و  پشت سرت خاطره ها ريخت به هم

نقش من مثل حبابي ، كه دراستانه مرگ

ناگهان محو شد  ان فاصله ها ريخت به هم

چهره اي غم زده گشتم كه پس از روز وداع

همچو اهي كه دراين آينه ها ريخت به هم 

درد  دارد  همه  شب  كودك  احساس  مرا 

ميكشد بي تو مراهم همه ها ريخت به هم 

واژه هاي  همه ي شعر  من  از  حال  دلم 

اينقدر گفت كه اين حال مرا ريخت به هم

قبل  تو  سوء تفاهم  شده  بود در  غزلم

بعد ازان هرچه سرودم همه را ريخت به هم 

((غزلياتفرشيدشريفي))

١٣٩٧/٣/١٠

((خود كرده))

شده ايا تونخواهي برود ، دم نزني؟  

يا برايش همه عالمو برهم نزني؟  

بروي سخت بگيري به خودت ، نه نكند  

برود با دگر هم شانه شود ، غم نزني   

بعد بادخود بنشيني بزني از سر وهم 

پوك به پوك هي نخ سيگار ، ولي كم نزني  

شرم از كرده خود كرده ندامت به چه سود؟

سرخود گرم به مستي كني ،نم نم نزني 

اه اي باده فروش سر دروازه شهر  

بزن اين بار تو بر من كه تو در هم نزني  

بروي سخت بگيري كه مبادا برود 

لرزشي در تنم انداخت كه در بم نزني 

كم كمك از نظرت محو شود ، نتواني

سخت باشد كه به ابروي خودت خم نزني 

حالتم حالت دنياي مجازي شده بس 

خيره بر صفحه گوشي شدمو ، پم نزني 

((بداهه سرايي))

((غزليات فرشيدشريفي))

مناظره ادبي فرشيد شريفي با شعر معروف استاد شهريار

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا ؟
بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا ؟
نوشدارویی و بعد از مرگ سهراب آمدی
سنگدل این زودتر می خواستی حالا چرا ؟
عمر ما ار مهلت امروز و فردای تو نیست
من که یک امروز مهمان توام فردا چرا ؟
نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم
دیگر اکنون با جوانان نازکن با ما چرا ؟
وه که با این عمر های کوته بی اعتبار
این همه غافل شدن از چون منی شیدا چرا ؟
آسمان چون جمع مشتاقان ، پریشان می کند
درشگفتم من نمی پاشد ز هم دنیا چرا ؟
شهریارا بی حبیب ! خود نمی کردی سفر
راه عشق است این یکی بی مونس و تنها چرا ؟

شهريار اخر كه امد سوگلت ، حالا، چرا ؟
ميدهي با ناز جواب تند و سربالا چرا؟
او طبيبت بود دير يا زودچه فرقي مي كند
حال كه امد بر سر بالين تو،حاشاچرا؟
ما به درد هم گرفتاريم ودنيااين چنين
مي كند با بخت بد اقبال ما لالا چرا؟
ماكه هم چون تو به ليلايي جواني داده ايم
تاسحر با او ولي عشق نهان با ما چرا ؟
لُكنت حالم پريشان مي كند ان بي وفا
چشم پوشي مي كند ازاين منِ شيداچرا؟
عمر را كوته مي بينم ولي با اشتياق
مي دهم امروز براي لحظه اي، فرداچرا؟
شهريارا خون دل خوردم منم ،اما هنوز
بي گمان مجنون آن افسانه ام، ليلا چرا ؟؟
من كه تن پوش خيالم را به يغما داده ام
فارغ ازسرمستي وشيدايي ام ، تنهاچرا؟